Intruz w Twoim mieszkaniu

Każdy lubi czuć się swobodnie w swoim gniazdku. Po to je przecież tworzy, by było jego, by oddawało jego osobowość i po to by mógł tam odpocząć i czuć się u siebie. Ale co jak pewnego dnia pojawia się intruz, który nie szybko się wyprowadzi, a na dodatek wszystko zmieni?

Doprowadzi do tego, że Wasze gniazdko nie do końca już będzie Wasze. W Waszym łóżku pojawią się nagle dziwne przedmioty, w Waszej łazience pojawią się drobiazgi, które zabiorą miejsca Waszym kosmetykom. Najgorsze jest to, że znana Wam droga z łóżka do łazienki, zwłaszcza w środku nocy, stanie się nagle polem minowym.

Moja przyjaciółka już niedługo zostanie mamą. Od początku miałam dla niej podziw, że wszystko tak bierze na spokojnie, że jest taka opanowana, że zna metody, terminy o których ja, mama 3,5-latki nigdy nie słyszałam. No, ale jak nie należy porównywać dzieci, tak i nie należy porównywać mam. Koniec moje dziecko, moje decyzje 🙂

Ale przyszło mi do głowy, że żadna mama – ja też nie, nie zdaje sobie sprawy co tak naprawdę się wydarzy. Bo gdy już po porodzie dostajemy to Cudo jesteśmy szczęśliwi, że już koniec, że wreszcie jest. I wtedy bardzo powoli dociera, że ono do licha nie ma instrukcji obsługi. Jak mi położna powiedziała, że będę wiedzieć kiedy dziecko płacze bo jest głodne, a kiedy bo chce nową pieluchę, to spojrzałam na nią jak na wariatkę. I tak pewnie i dziś bym na nią spojrzała, bo ja nigdy tego nie wiedziałam. Jak można rozróżnić płacz? Wydzierała się  przecież na tych samych tonach.

Największy szok przeszłam, gdy w dzień wypisu ze szpitala po porodzie, dotarło do mnie, że to Cudo wraca ze mną do domu. Do MOJEGO gniazdka. I niby co ja mam z teraz zrobić? Zabrać do domu i co dalej? A co jeśli coś się stanie, a co jeśli nie będę wiedzieć co robić, a co jeśli… A, że urodziła mi się Tośka pod koniec kwietnia, to do domu wyszliśmy tuż przed majówką. Okres urlopowy, więc sprawdziłam, które szpitale mają dyżur i gdzie w razie czego ja mam tego noworodka wieźć.

A wiecie co było potem? Łamałam prawie wszystkie obietnice i postanowienia sprzed ciąży. Pamiętam jak obiecywałam sobie, że moje dziecko nie będzie mieć kolek, a jak już będzie je miało to będę masować, nosić w chuście, ale żadnych leków nie podam. Przecież to chemia i po co ją dziecku podawać. A już w ogóle co to jest Sab Simplex, który w Polsce jest niedostępny, a tylko w Niemczech. Taaak…. Wystarczył jeden moment, jak to nazwał lekarz, jeszcze nie kolka, a jej zapowiedź. Po tym dostałam obsesji by tylko nie zapomnieć dać tych kropel na czas. Chemia? Co z tego. W jakimś celu to stworzono, dopuszczono do zakupu, a ja wrzasków więcej bym nie zniosła, prędzej bym uciekła daleko. I tak cud, że krople zadziałały bo wiem, że często nie pomaga nic.

No i dobra, co po dotarciu do domu ze szpitala? Miała przygotowane łóżeczko, komodę na ubrania. Więcej miejsca nie dostanie, ja ze swojej przestrzeni nie zrezygnuję – moja myśl wtedy. Tylko, co jak to dziecko, z dnia na dzień nie chciało już tylko w łóżeczku leżeć? Trzeba było gdzieś mu ten kocyk rozstawić. A potem doszły maty, które znów zajęły przestrzeń. Nagle nisko położone przedmioty stały się niebezpieczne. Kanty trzeba było okleić, inaczej byłby ryk, a w najgorszym wypadku jakieś rozcięcia. Na drzwiczkach szafek pojawiły się zabezpieczenia przed otworzeniem. Nagle nasz dom przestał już tak pięknie wyglądać, tak jak wtedy go urządzaliśmy.

O oglądaniu filmów w Waszym gniazdku z ciszonym głosem bądź słuchawkach na uszach nie wspomnę.

I pewnej późnej nocy, pomimo, że się zarzekaliśmy, że u nas do tego nie dojdzie, krzyczę to niecenzuralne przekleństwo bo stanęłam bosą nogą na klocek lego!!!

Prawda, że optymizm i miłość matczyna pełną parą?

Tak, wiem są mamy, które to przechodzą inaczej, spokojniej. Ona są zadowolone i szczęśliwe z każdej takiej zmiany. Osobiście nie znam żadnej, ale wierzę, że gdzieś takie są.